Onlangs werd in Pakhuis de Zwijger een film vertoond over het vluchtelingenleven van Hajo Meijer met discussie achteraf. Dit in het kader van een reeks over Justice for Palestine.
In de ontroerende film van Jacqueline de Bruin Stond Hajo centraal die op 89 jarige leeftijd met zijn vrouw terugging naar Bielefeld, zijn geboorteplek en naar het Duitsland waaruit hij als joodse jongen van 14 jaar verjaagd werd.
De film liet zien wat het betekent voor een kind als het geen wortels meer heeft en afgesneden wordt van alles wat hem dierbaar was.
Ook het Nederland waar hij naar toe vluchtte bood geen soelaas. In eerste instantie kreeg hij te maken met de antisemitische begeleidsters in het Zeehuis in Bergen. Uit pure ellende verschanste hij zich midden in de nacht na een gevaarlijke tocht uit het raam op het dak van de instelling. Uiteindelijk is hij na diverse onderduikadressen verraden en in Auschwitz terechtgekomen. Na een dodenmars die hij ternauwernood overleefde is hij erin geslaagd in Nederland een succesvol en geintegreerd leven op te bouwen.

Je zou zeggen dat iemand die de onthechting en vervolging en ontkenning van zijn menszijn zo aan den lijve heeft ondervonden een pure pleitbezorger zou zijn van de staat Israël als toevluchtsoord van de Joden die in het Europa van Hitler en zijn trawanten geen plek voor zichzelf meer vonden.
Want ook vóór de opkomst van Hitler werd dat volk blootgesteld aan progroms in Oost Europa en ook nadat Hitler verslagen was was de opname van Joden die terugkeerden uit de kampen geen vanzelfsprekendheid.
Ze verloren nogal eens hun burgerschap zoals Hannah Ahrendt bijvoorbeeld en werden stateloos.
Dat het verlangen naar een eigen staat en dito burgerschap en bescherming onder dit volk groot was is dus geenszins verbazingwekkend.
Dat verlangen is wat mij betreft niet te vergelijken met Nederlanders die als koloniale macht over Indonesië heersten of Amerikanen die de Indianen uitmoordden en letterlijk verdrongen, overigens voorafgegaan door de Spanjaarden.

Toch was Hajo nadat hij in Israël was geweest en had gezien hoe de Palestijnen daar werden behandeld een fervent tegenstander van dat land en vergeleek het met Nazi Duitsland.
Waarom? Hij stelde dat hij een vertegenwoordiger was van een ethisch jodendom en als zodanig veroordeelde hij de ‘etno’ staat Israël die Palestijnen onderdrukte.
Hij werd bestuurslid van Een Ander Joods Geluid en liet zijn zeer kritische geluid gewild of vooral ongewild overal horen, vaak vergezeld met een ostentatief showen van het Auschwitznummer op zijn arm. Ook in de film was dit vaak te zien.
Na de film gaf oa Jaap Hamburger zijn reactie. Volgens hem was het onzinnig om over het bestaansrecht van Israël te praten en zionisme was so wie so verderfelijk.
Daarin noemde hij ook het verdringingskolonialisme van Israël, wat zoals ik het begreep nog een stuk erger was dan gewoon kolonialisme.
De zaal klapte vervolgens oorverdovend!

Ook was het zaak om het begrip antisemitisme te laten vallen en ervoor in de plaats het begrip anti joods racisme te omarmen.
Dat je tegen Israël was had al helemaal niets met antisemitisme of anti joods racisme te maken.

Misschien is het in dit verband toch wel nuttig om nog even stil te staan bij de volgende feiten:
Vanaf juni 2024 wordt de staat Israël erkend als een soevereine staat door 164 van de 192 lidstaten van de VN. De staat Israël werd formeel opgericht door de Israëlische Onafhankelijkheidsverklaring op 14 mei 1948 en werd op 11 mei 1949 toegelaten tot de Verenigde Naties als een volwaardige lidstaat.

Ik heb zelden een toepasselijk beeld gezien of gehoord over dit curieuze land, waarin idealistische socialisten persoonlijk bezit taboe verklaarden, waarin volkomen onthechte mensen uit Afrikaanse landen werden opgenomen, waarin de oorspronkelijke bewoners werden uitgekocht, verjaagd maar ook werk werd aangeboden, waar een heel sterk leger werd opgebouwd en waar het pistool altijd bij iedereen in principe in de achterzak zat.
Het land waar Holocaustoverlevenden niet enthousiast werden ontvangen omdat ze zich als schapen naar de slachtbank hadden laten leiden, waren ze maar naar Palestina gekomen, de sukkels!
Het land dat in diverse onverwachte oorlogen op voor de inwoners ‘heilige’ dagen overeind bleef tot ieders verbazing en er zelfs stukken grond aan overhield, dat vervolgens ‘bezet’ werd gehouden.
Het land dat de kolonisten uit Gaza ‘sleepte’, maar ook nadat het werd aangevallen en nadat de meest vredelievende bewoners van kibboetsen werden verkracht, vermoord, in brand gestoken en tot slot gegijzeld een (onmogelijke) oorlog tegen Hamas begon met veel heel veel burgerslachtoffers.
Het land waarin de hoop brengende sociaal democraat Rabin werd vermoord door een orthodoxe extremist die daarmee een periode inluidde van overheersing van de orthodoxie.
Volkomen ten onrechte want de orthodoxen hadden niets gedaan om dat land op te bouwen integendeel.

Kortom qua profiel niet helemaal te vergelijken met een ‘gewoon’ koloniaal land als Nederland gedurende lange tijden.
Het beste beeld is nog van Uri Avnery van Gush Shalom.
Hij gebruikte het beeld van een brandend gebouw waar mensen uit sprongen vanuit de hoger gelegen verdiepingen die op de hoofden stortten van gewone voorbijgangers die er ook niets aan konden doen.
Die ongelukkige waren de inwoners van het oude Palestina.